Sinds 2020 werk ik aan een kunstproject voor TenneT in het kader van een nieuwe 380 KV hoogspanningslijn die aangelegd is tussen Eemshaven en Vierverlaten bij Groningen. De kunstwerken staan symbool voor de energietransitie, die in deze Groningse regio extra lading heeft gezien het gasdrama dat zich daar de afgelopen decennia heeft afgespeeld.
Om zowel de relatie met het werk van TenneT vorm te geven als het thema van de energietransitie naar schone, uitstootvrije energie heb ik de suggestie om materiaal dat beschikbaar komt uit de afgebroken lijnen te gebruiken omarmd. Mijn interesse gaat vooral uit naar de mooie, glazen isolatoren.
Dit ontwerp is geïnspireerd op het beginstation van een hoogspanningslijn, zoals ik dat in Eemshaven zag. Mijn associatie was een wand als een telraam, een staalconstructie volgehangen met afgedankte isolatoren.
De verhalen over het oude Groningse landschap met zijn zeearmen, meanderende rivieren, maren en rechte diepen, evenals het beeld van een rechte hoogspanningslijn door het landschap, bracht mij ertoe een wand te ontwerpen die meanderend begint (van boven af gezien) en overgaat in gecontroleerde bochten, die ook in relatie met de hertzfrequentie gebracht kunnen worden. De bochten gaan uiteindelijk over in een rechte lijn. De geschiedenis van de waterwegen in vogelvlucht. De titel echter wil ook zeggen dat de natuur ons dwingt weer de omgekeerde weg te volgen willen we niet aan droogte ten onder gaan.
Dit ontwerp is 12 meter hoog en ongeveer 50 meter lang. Vorm en afmeting zijn in principe flexibel en kunnen aan de locatie aangepast worden. Het kan het best zo geplaatst worden dat de zon door de glaskappen heen schijnt overdag.
De constructie wordt op alle niveaus aan de bovenkant voorzien van RGB ledbalken, zodat het werk na zonsondergang in een subtiel van kleur veranderend lichtorgel verandert.
Dit ontwerp ligt – hoewel het als één van hun favoriete ontwerpen van mij was verkozen – nog steeds op de plank.
